Trigger warning, we gaan praten over dat we ouder worden terwijl we allebei nog aan de jonge kant van de dertig zijn.
Hoe ouder we worden hoe meer we zo zijn van: dingen gaan zoals ze gaan en we accepteren ze maar. Zijn wij onze ambitie verloren? Waar is onze strijdlust? Geven we niet meer om het maken van een betere wereld? Voor elke minimale overwinning belonen we onszelf met een koffietje of een lekkere snack terwijl we vroeger niet piepten toen we 3 uur per dag moesten forenzen.
Vroeger waren we hard, nu pakken we de auto bij de eerste drup regen. Voorheen wilden we boeken schrijven en series maken en nu vinden we het allemaal wel prima zo. Is dit luiheid, worden we langzamerhand VVD’ers of zijn we gewoon gelukkiger?
Tongen in het openbaar en arrogante kinderdagverblijven
Hot take: er moet meer getongd worden in het openbaar. We zijn allemaal heel knap, maar niet meer geil (zoals Jonas Kooyman in zijn nieuwsbrief observeert), en Bianca denkt dat we dit kunnen oplossen door uitgebreid te tongen met je lover/echtgenoot/situationship/eerste date/minnaar. Op straat. Of in de trein. Of op een grasveldje waar dan heel veel andere mensen ook omheen zitten.
Titia was op bezoek bij een zeer populair en macrobiotisch kinderdagverblijf waar ze een presentatie kregen in plaats van een rondleiding want daar hadden ze geen tijd meer voor. In een poging contact te maken met een medewerker werd ze uitgelachen om haar vraag waarom iedereen hun schoenen binnen mocht aanhouden. Het deed haar afvragen hoe hoog het percentage ongevaccineerde kinderen zou zijn daar.
Leestip
Geweldig grappig en ontroerend stuk over een man die zich realiseert dat hij niet het centrum is van het universum, maar zijn vrouw. Zijn vrouw die hun kind ter wereld bracht.
Liefs,
Bianca & Titia 🌸
Share this post